GÜVENMİYORUZ

Güveniyorum diyenler, Polyanna’yı oynayanlardan başka bir şey değil. Bahsettiğim, sisteme olan derin güvensizlik. Ya da başarısızlığın, liyakatsizliğin gölgesinde ezilen bir düzenin eksikliği. Bugün size Türkiye Cumhuriyeti’nin en büyük skandallarından biri olan “yeni doğan çetesi”nden mi bahsedeyim? Yoksa savunma sanayimizin kalbi TUSAŞ’a yönelik hain saldırılardan mı? Mustafa Kemal Atatürk’ün “Beni Türk hekimlerine emanet edin” derken hissettiği güvenin, bugün içimi acıtan vicdan yarasından mı söz edeyim?

Bir yanda dağılmış bir düzenin içinden çıkan kimliği belirsiz şahıslar, diğer yanda savunma sanayimizde ayakta kalmaya çalışanlar… Çocuk ölümleri, kadın cinayetleri, aramızda rahatça dolaşan caniler… Ve tüm bunlara rağmen bitmeyen siyasi oyunlar, koltuk sevdası… Yitip giden canlar ve her geçen gün kaybolan insanlık…

Evet, yastayız.

Yazmak, çizmek, konuşmak; hiçbir şey çözüm olmuyor. Ama artık susmaya da gönlüm razı değil. Aklımda bir umut kırıntısı: Acaba bir çözüm süreci başlar mı? Ama hemen ardından bu süreç de, o masum bebekler gibi  ölecek mi diye düşünmeden edemiyorum.

Bazen çok şey söylemek, haykırmak istiyorum. Ama bazen de susmak, en büyük cevaptır.

Söylesem tesiri yok, sussam gönül razı değil.
Çektiğim alamı bir ben birde Allah’ım bilir.
FUZULİ

Bu Son olsun.

ALLAH kimseye böyle vicdan rahatlığı vermesin diliyorum…