Peki ya yaşatamadıklarımız…

Küçük bir çocuğu seyrettim geçenlerde İstanbul garajında… 4-5 yaşlarında oradan oraya koşarak para toplamaya çalışıyordu. Ama bu işi oyun zannettiği her halinden belli. Gülen, mutlu olan, normalde koşturan çocuk para isterken üzülüyor, başını öne eğiyor, rol yapmaya çalışıyor. O kişinin yanından uzaklaşınca tekrar başlıyor mutluluk oyunu. Evet mutluluğu da oyun, dilencilik yapamayan ruhu da… Acaba niçin oradaydı? Onu oraya iten neden neydi? Biri mi zorluyordu; yoksa ona gerçek hayat bu, sadece bunu yapabilirsin ve yapmalısın da mantığı mı aşılanmıştı? Ailesi ya da onu oraya getiren kim suçlu bilinmez. Ama hepimiz suçluyuz bunu çok iyi biliyorum… Ben, sen, o; hiçbirimiz elinden tutup kaldıramıyoruz insanları… “Ben ne yapabilirim ki” gibi binlerce kelimenin, cümlenin, tümcenin arkasına sığınıyoruz.
Yiyeceğimiz kadar ekmek almıyoruz ya da yiyeceğimiz kadar yemek yapmıyoruz mesela. Daha yeni bayatlayan bir ekmeği gözümüzü bile kırpmadan çöpe atabiliyoruz. Yani hepimizin her an yapabildiği olumsuz davranışlara ruhumuz gebe durumda. Sonra da “ben ne yapabilirim ki” kelimeleriyle hem kendimizi hem çevremizdekileri kandırdığımız bir dünya… Boğazımızdan, zevkimizden, keyfimizden kısmadan bile çok şey yapabiliriz aslında. Ama doğru “Dünyaya bir daha mı geleceğiz değil mi? Aman yaşayabildiğimiz kadar yaşayacağız”.

Peki ya yaşatamadıklarımız… Gözümüzü kapattığımız olumsuzluklar karşısında, görmezden geldiklerimiz… Bizler şu an sadece bolluğun içinde ‘bana yetmiyor ki başkasına nasıl vereyim’ naraları atmaktayız. Peki gerçekten yetmiyor mu?..