Öyle eski ve yitik ki şimdi cümleler… Yüreklere perçemli onca acıdan seslenmiyor. Kelimeler yumak yumak, düğüm düğüm tıkanıyor insanın yüreğine…

Ne çok edebi sözcük yükleyebiliyoruz değil mi hayatımıza? Acıyı, mutluluğu, sevgiyi yani kısaca duygu ve düşünceleri en güzel anlatma yollarından biridir edebiyat. Herkes yazarın ya da şairin anlatmak istediğini anlamaz mesela; kendi anlamak istediğini anlar ve o kelimelerde idam eder kendini. Biz kelimelerin, müziğin ruhuna inanan insanlarız. Ezgilere, şarkılara karışsın isteriz ruhumuz… Ve öyle de yaparız.

Etrafınıza baktınız mı hiç? Kulaklık kullanım oranının arttığı bir dönemdeyiz. Çünkü hepimiz yalnızlaşmak istiyoruz. Bir bütün halinde yalnızlaşmak… Kendi kendimizi karanlıklara itiyoruz. İnsanlarda alınan her darbe sonrası ezgiler, mısralar oluyor yüreğimizin yeni vatanı. Peki gerçekten ne kadar kaçabiliriz insanlardan ya da kendimizden? Tabi ki hiç… Şimdi hangi tarafa baksak insan yüklüyüz. Değiştiremeyeceğimiz şeylerden biri bu. İşte bu yüzden yüreklerimizi daha da açarak koşmalıyız insanlara… Taş atana “gül” uzatmalı ve yüreklerimizi gül kokusuna boğmalıyız….